07-05-2025 05:53:33 | Ιερός Ναός Αγίας Μαρίνης

Γιατί ανάβουμε κερί.

Χριστός Ανέστη!

Η Εκκλησία είναι το "σπίτι" μας, το σημαντικότερο "σπίτι" μας. Το μέρος όπου ανεβαίνει η Προσευχή μας στον ουρανό, κατανύγεται το είναι μας, συνδεόμαστε με Τον Θεό. Η Εκκλησία δεν είναι οίκημα, είναι μέρος κατασκευασμένο με υλικά στοιχεία, αλλά η ζωντάνια του είναι η παρουσία Του Τριαδικού Θεού, των Αγίων, των επουρανίων Δυνάμεων. Η Προσευχή των πιστών μετατρέπει τον Ναό σε έναν τόπο της Αγίας παρουσίας Του Θεού.
Καθώς εισερχόμαστε στην Εκκλησία υπάρχει το παγκάρι. Στο παγκάρι θα βρούμε κεράκια. Θα πάρουμε ένα ή δύο, το πολύ και θα τα ανάψουμε στον κατάλληλο χώρο, το μανουάλι. Το άναμα του κεριού είναι συμβολικό και καθόλου υποχρεωτικό. Το άναμα του κεριού δεν αποτελεί μέσω Λατρείας, αλλά συμβολικά μας κατευθύνει. Κρατάμε στο χέρι μας το σβηστό κερί, δεν το πέρνουμε από το παγκάρι με φλόγα και κατευθυνόμαστε προς το μανουάλι. Αυτή η μικρή διαδρομή μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε πως, η ζωή μας εκτός της Εκκλησίας δεν διαθέτει φως, φωτισμό. Μας δίδεται το περιθώριο να αντιληφθούμε το σκοτάδι μας, το Πνευματικό σκοτάδι που κυριαρχεί στην κοσμική ζωή. Μα τώρα που ήλθαμε στην Εκκλησία, σύντομα θα λάβουμε φως. Όχι από την δική μας ικανότητα, αλλά θα λάβουμε από την φλόγα της Πίστεως του αδελφού μας (που και αυτός έλαβε την φλόγα και το φως, από το υπάρχον καντήλι) ή απευθείας από το καντήλι που υπάρχει στο μανουάλι. Το καντήλι συμβολίζει το άπειρο Έλεος Του Θεού. Το να λάβω την φλόγα από τον αδελφό μου, είναι απόδειξη Ταπείνωσης. Η φλόγα λοιπόν μας δίνει φως, ζεστασιά, ελπίδα. Συμβολίζει την φλόγα της Πίστεως που θα αποκτήσουμε τώρα εισερχόμενοι στο εσωτερικό του Ναού, όπου θα σταθούμε με το βλέμμα στραμμένο προς Τον Χριστό και θα Αιτηθούμε, θα Δοξολογήσουμε, θα Προσευχηθούμε. Δεν στεκόμαστε με την πλάτη γυρισμένη προς το Άγιο Βήμα και τις Άγιες Εικόνες και με το κερί στο χέρι μιλάμε Στον Θεό. Ανάβουμε το ένα ή δύο κεράκια μας και προχωράμε στον κυρίως Ναό με πόθο και λαχτάρα να μιλήσουμε Στον Θεό. Μπορούμε να Προσευχηθούμε για έναν ή για πολλούς, δεν υπάρχει καμία δέσμευση, κανένας περιορισμός. Προσερχόμενοι γινόμαστε φωτεινοί σαν το κεράκι, θερμοί στην Πίστη σαν την φλόγα, ελπιδοφόροι στην σχέση μας με Τον Θεό σαν το φως του κεριού. Καθόμαστε μέσα στο Ναό προσερχόμενοι και αγαλλιάζει το είναι μας. Γεμίζει Θεό και άνθρωπο, η ύπαρξή μας. Σηκωνόμαστε από το σημείο της Προσευχής και νοιώθουμε πως το σώμα μας θα πετάξει στον ουρανό. "Τώρα" νοιώθουμε πως η ζωή μας έχει άλλο νόημα, είμαστε πια ενωμένοι με Τον Θεό και ζωοποιημένοι από Εκείνον. "Τώρα" η ζωή μας γεμάτη φως. Βγαίνουμε από τον Ναό και μεταφέρουμε το φως μας στους αδελφούς μας, στον κόσμο. "Τώρα" εμείς είμαστε το κερί, η φλόγα. "Τώρα" το κερί είναι απλά ένα μέσο, ένα ευτελές υλικό που κάθε φορά που θα το ανάβουμε, θα μας υπενθυμίζει, θα μας οδηγεί στον φωτισμό.
Στο παγκάρι τέλος ο καθένας πιστός τοποθετεί ότι η αγάπη του έχει για να συνεισφέρει στην οικονομική διαχείριση της Ενορίας (για τα προγραμματισμένα έξοδα π.χ Φιλανθρωπικό έργο, ρεύμα, τηλέφωνο, νεωκόροι, ιεροψάλτες, Μητρόπολη, συντήρηση, καθαριότητα, θέρμανση, κλιματισμός, κ.α ή έκτακτες ανάγκες, π.χ Αγιογραφίες, Σκεύη, κ.α). Δεν αγοράζουμε οι πιστοί το κερί, δεν έχει ιδιαίτερη αξία, στο παγκάρι συνδράμουμε την άρτια λειτουργία της Ενορίας. Όπως στα έξοδα μια οικογένειας συνδράμουν όλοι, κατά αναλογία συμβαίνει και την οικογένεια της Ενορίας.
Αληθώς Ανέστη!
π. Νικόλαος Παππάς.