31-12-2019 08:52:53 | Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Στρατώνι Χαλκιδικής

Εγερτήριο σάλπισμα, φωνή θριάμβου καί ἀγαλλιάσεως ἀντηχεῖ σήμερα κάτω ἀπ’ τούς θόλους τῶν Ἐκκλησιῶν μας.
Χριστός γεννᾶται! Δοξάσατε. Αύτή εἶναι ἡ πρώτη, ἡ μεγαλύτερη χαρμόσυνη ἀγγελία, τό πιό μεγάλο «εὐ-αγγέλιο», πού ἦταν δυνατό νά δώση ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, ὁ οὐρανός στή γῆ, ὁ Πατέρας στά τέκνα Του. Ὁλόκληρο τό εὐαγγέλιο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπό τέσσερες λέξεις: «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο».
Χριστούγεννα! Σταματᾶ ὁ νοῦς μας, ἐξίσταται ὁ λογισμός μας, καθώς μέ ἱερή κατάνυξη ἀτενίζουμε τό ἄχραντο Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. «Αἴνιγμα θεῖο καί μυστήριο» εἶναι κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ. Ναί, τό μυστήριο τοῦτο τό «χρόνοις σεσιγμένον αἰωνίοις» ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά εἶναι ἀπρόσιτο καί “ξένο” στόν νοῦ μας καί νά ἀπαιτῆ τήν ὑποταγή στήν οὐσία του. Μόνο μέ τή σιωπή τό ὑπέρλογο γνωρίζεται καί μόνο μέ τή σιγή τό ἀπρόσιτο γίνεται μεθεκτό καί τιμᾶται: «Τό ὑπέρ φύσιν σιγῇ τιμάσθω, οὐχ ὡς φευκτόν, ἀλλ’ ὡς ἀπόρρητον καί σιωπῇ τιμᾶσθαι ἄξιον», γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
Ὅμως τοῦτο τό Μέγα Μυστήριο πού χώρισε στά δύο τήν Ἱστορία, ἐνῶ μένει ἀπόρρητο καί ξένο στόν ἀνθρώπινο νοῦ, ἐν τούτοις τυγχάνει οἰκειοποιήσεως μέ τή δύναμη τῆς καρδιᾶς.
Ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Γρηγόριο τόν Θεολόγο σάν “σεισμός γῆς”. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐπαναφέρη τόν ἄνθρωπο πρός τό ἀρχέτυπό του, πρός τόν Δημιουργό του, ἀλλά καί τήν κτίση ὁλάκερη, γιατί Αὐτός εἶναι τό πρῶτο θεμέλιο καί ἡ βάση της.
Ἀδελφοί μου, μέ τήν ἔνσαρκη οἰκονομία Του ὁ Χριστός σημάδεψε τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἔδωσε καί σκοπό καί ἀξία. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μιά φορά σαρκικά γεννήθηκε, ὅμως πάντοτε θέλει καί γεννιέται καί σκηνώνει καί γίνεται βρέφος καί κατοικεῖ μέσα στίς καρδιές ὅσων θέλουν καί Τόν ἀναζητοῦν, διαπλάθοντας τόν Ἑαυτό Του μέσα τους μέ τό ὕψος τῶν ἀρετῶν: «Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐφάπαξ κατά σάρκα γεννηθείς, ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πάντα τοῖς θέλουσι καί γίνεται βρέφος, ἑαυτόν ἐν ἐκείνοις διαπλάττων ταῖς ἀρεταῖς». Ἡ βαθύτερη κατανόηση τοῦ Μυστηρίου εἶναι τοῦτο: τό νά καταλάβουμε πώς ἡ Σάρκωση τοῦ Λόγου ἔγινε δική μας θέωση, ἡ Γέννησή Του ἔγινε δική μας ἀναγέννηση, ἡ φτώχεια Του δικός μας πολιτισμός. Ὅταν κανείς νοιώση βαθειά τίς σώζουσες αὐτές ἀλήθειες κυριεύεται ἀπό ἄρρητη εὐγνωμοσύνη κι ἄπλετη συγκίνηση. Δάκρυα ἔρχονται καί μυρώνουν τά πρόσωπα καί ἀπό τόν ἐσωτερικό κόσμο τοῦ ἀνθρώπου ἀναπηγάζει αὐθόρμητα ἡ μαρτυρία γιά τήν ψυχική συμμετοχή στό Μυστήριο.
Χριστούγεννα σημαίνει ὅτι χρειαστήκαμε ἕνα μεσίτη γιά νά μᾶς ἀνεβάση στόν Θεό κι αὐτός εἶναι ὁ Χριστός μας. «Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, -θά ’πῆ ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος- ἕνας καί ὁ μεσίτης μεταξύ Θεοῦ κι ἀνθρώπων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού ἔγινε ἄνθρωπος» (Α΄ Τιμ. Β΄ 5). Κι ἑρμηνεύει καταπληκτικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὅπως, λοιπόν, ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Χριστός μας, ἔτσι ἦταν καί Θεός. Ὡς ἄνθρωπος μόνο δέν θά μποροῦσε νά γίνη μεσίτης, γιατί ὤφειλε νά εἶχε κοινωνία καί μέ τόν Θεό. Ὡς Θεός μόνο, πάλι δέν θά μποροῦσε νά γίνη μεσίτης, γιατί δέν θά τόν ἐδέχοντο ἐκεῖνοι πού γιά χάρη τους μεσίτευσε. Ὁ μεσίτης ὀφείλει νά ἔχει κοινωνία καί μέ τούς δυό, ὑπέρ τῶν ὁποίων μεσιτεύει. Χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ μεσίτη αὐτό εἶναι: τό νά μετέχη καί νά ἔχη κοινωνία καί μέ τούς δυό πού ὑπέρ τους μεσιτεύει. Ἐάν ἔχη κοινωνία μέ τόν ἕνα κι εἶναι ἀποκομμένος ἀπό τόν ἄλλο, τότε δέν εἶναι μεσίτης». Καί καταλήγει ἡ χρυσόγλωσσος θεία μέλισσα: «Ὅπως ἀκριβῶς φέρει ὁ Χριστός τήν ἀνθρώπινη φύση, γιατί πρός ἀνθρώπους ἐρχόταν, ἔτσι φέρει καί τή φύση τοῦ Θεοῦ, διότι ἀπ’ τόν Θεό ἦταν ἀπεσταλμένος»!